Terapie PNF
Terapie PNF to prioprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie ruchu. Koncepcja ta stworzona została w 1946 r. w Kalifornii i była efektem współpracy neurologa – dr. Hermana Kabata i fizjoterapeutki – Maggie Knott. Metoda wykorzystuje działanie receptorów, które umożliwiają znaczne przyspieszenie reakcji zwrotnej pochodzącej z układu nerwowego. W pracy z Pacjentem odtwarza się poprzez ruch wzorce ruchowe, które dostarczają informacje do mózgu i uruchamiają mechanizmy odtwarzania lub poprawy kontroli motorycznej.
Metoda PNF opiera się na kilku podstawowych zasadach. Ma być ona terapią bez bólu. Ponadto dąży się do odnalezienia najsilniejszych stron Pacjenta. Duże znaczenie ma także stworzenie przestrzeni, która będzie sprzyjała efektom terapii. W pracy metodą PNF podkreśla się również pozytywne nastawienie i motywującą rolę terapeuty.
W jakich przypadkach stosuje się terapie PNF?
Terapia PNF mogą być pomocne po udarach mózgu, urazach czaszkowo-mózgowych i urazach rdzenia kręgowego. Stosuje się także u Pacjentów z chorobą Parkinsona, stwardnieniem rozsianym, stwardnieniem zanikowym bocznym, chorobami móżdżku, polineuropatiami, dystrofiami mięśniowymi i skoliozami. Wskazaniami do terapii mogą być również zaburzenia oddychania i połykania.